Beraber Yürüyoruz Ama Ayrı Yollarda

Sürünün ritminde, adımı bana ait kalarak.

Gözümü açmamla bir yola attılar beni. 
Baştan aşağı giydirdiler kendi giysileriyle. 
Ne kıyafetlerimi seçebildim 
ne renklerimi.

Gideceğim yolları da tarif ettiler, 
gitmemem gereken yolları da. 
Dediler ki: 
"Sen sadece yürü.
Bu yolun sonu aydınlık.
Bu yolun sonu huzur.
Bu yolun sonu mutluluk."

Ne vakit bu yol benim yolum değil dedim, 
karşıma set ördüler.
Sürüden ayrılanı kurt kaparmış derler.
İyi de ben sürüden ayrılmıyorum ki, 
sürüden ayrı duruyorum dedim. 
Olmaz dediler.
Sürünün içinde kalmak yetmiyormuş meğer.
Sürü gibi yaşamak da gerekiyormuş.

Peki...
Ben neredeyim o zaman 
bu kısa yolculukta?

Ne nereden geldiğimizi biliyoruz
ne nereye gideceğimizi.
İnanıyoruz sadece...
Etimle, kanımla, canımla, ruhumla
yaşayacağım bir hayat var sadece,
o bile bana ait olsun istemiyorlar.

Her şeye rağmen yürüyorum ben...
Kimi zaman boşlukta,
kimi zaman uçurumların kenarında.

Ama yol bu,
bir sahil kenarında konuk ediyor kimi zaman,
kimi zaman heybetli koca bir dağın eteklerinde.
Gün geliyor çıkmaz sokaklar çıkarıyor önüme,
gerisin geriye bir daha yürüyeyim diye.
Yağmur altında sırıl sıklam 
soğuktan titreyerek yürürken,
birden yol kenarında 
bir masa üzerinde bir bardak çayla da
karşıladığı oluyor...

Ben ona yürüdükçe
o da bana göğsünü sonuna kadar açıyor.

Bir mahallede yaşamak,
yürüdüğün yolların kaldırım taşlarını bile biliyor olmak,
bir köşeyi döndüğünde 
karşına neyin çıkacağını bilmek,
neyi nasıl yapman hatta nasıl düşünmen
gerektiğinin belirlenmiş olması elbet konforlu
ve güvenli.

Peki...
Sen neredesin o zaman
bu kısa yolculukta?

Ömer Tamdoğan